facebook

sobota, 23 sierpnia 2014

Twarde lądowanie

Przyszedł sierpień i kibice Fulham musieli obudzić się w nowej rzeczywistości. Realia Championship okazały się dla tego klubu, jednak bardzo brutalne i po dwóch porażkach na starcie trzeba było powalczyć o pierwsze punkty z Wolverhampton Wanderers.

Felix Magath cudu nie dokonał i teraz musi budować zespół, który ma wrócic do Premier League. Większość gwiazd, które przyczyniły się do spadku Fulham w zeszłym sezonie, już opuściło klub, lub zrobi to w ostatnich dniach okienka transferowego. Na Craven Cottage zawitał za to król strzelców Championship z Leeds United Ross McCormack. Przed meczem angielskie media rozpisywałem się o tym, że sobotnim spotkaniu z Millwall Szkot kupiony za 11 milionów funtów rozpoczął na ławce rezerwowych.
Wolverhampton Wanderers to z kolei zespół znajdujący się na fali wznoszącej. Wilki pożegnały się z Premier League w 2012 roku, a zaledwie dwanaście miesięcy musiały pogodzić się ze spadkiem do League One. Tam jednak miejsca długo nie zagrzały i po jednym sezonie wywalczyli awans, a w pierwszych dwóch kolejkach podopieczni Kenny’ego Jacketta wywalczyli trzy punkty.
Nie jest to moja pierwsza wizyta na stadionie Fulham FC. Rok temu miałem okazję obejrzeć mecz z Arsenalem przegrany przez gospodarzy 1-3. Samo spotkanie wspominam bardzo dobrze – w końcu człowiek nie co dzień pierwszy raz ogląda mecz Premier League na żywo. Zawiedli mnie jednak kibice gospodarzy. Dosyć szybko stracili pierwszą bramkę i przez większość spotkania byli raczej cicho. Co okazali się też niezwykle leniwi. Klub przygotował kartoniadę, ale większość kibiców nawet nie podniosła przygotowanej kartki i ostatecznie efekt był bardzo mizerny.
Tym razem na Craven Cottage pojawiam się kilka godzin przed meczem. Tradycyjnie wizytę na stadionie rozpoczynam od odwiedzenia klubowego sklepiku, gdzie jak zwykle szukam książek. Znajduję dwie. Pierwsza to wydany w 2011 roku zbiór stu najbardziej pamiętnych meczów w historii klubu od bezbramkowego remisu z Totenhamem w 1903 roku aż do przegranego finału Ligi Europy z Atletico Madryt, który odbył się cztery lata temu. Druga pozycja dotyczy poszczególnych sezonów, w których gracze Fulham wywalczyli awans do wyższej ligi. Obie wyglądają dosyć ciekawie i do zakupu przekonuje mnie ich cena – są one na promocji i zamiast kosztować kolejko 16,99 i 14,99, można je nabyć po 2,99 funta za sztukę. Nie pozostaje mi więc nic innego jak zabrać po jednym egzemplarzu z półki i pójść do kasy.
Przy stadionie jest raczej cicho, ale nie jest to nic dziwnego. W przeciwieństwie do kibiców innych drużyn fani Fulham nie wybierają się wcześniej w okolice stadionu, żeby coś zjeść. Nie wynika to raczej z tego, że są oni zwolennikami zdrowego trybu życia, a z położenia obiektu. Craven Cottage z jednej strony graniczy z Tamizą, a dookoła znajdują się tylko i wyłącznie domy. Poza tym przed meczem standardowo trwa sprzedaż programów meczowych, a ja tradycyjnie nabywam jeden egzemplarz.
Mecz powoli się zbliża więc i kibiców pod stadionem coraz więcej. Szczególnie rzucają się w oczy przyjezdni, którzy ubrani są w pomarańczowe koszulki. Na stadion przyjeżdżają autokary z piłkarzami obu drużyn, a niektórzy kibice wykorzystują ten moment, żeby zdobyć podpisy swoich ulubieńców lub zrobić sobie z nimi zdjęcie.
Czas jednak wejść na stadion. Biorąc pod uwagę, że moja trybuna znajduje się przy rzece, wchodzę na nią przez to samo wejście, co zasiadający za bramką fani Wolverhampton. Na wejściu muszę pokazać co mam w torbie, jednak przyjezdnych czeka dokładna kontrola, którą znają wszyscy chodzący na mecze w Polsce. Po wejściu jak zwykle tradycyjne widoki – piwo i jedzie. Moją uwagę przykuwa jednak inna rzecz – zakłady bukmacherskie. Jednym ze sponsorów Fulham jest firma specjalizująca się w zakładach sportowych. Przed meczem każdy może obstawić wynik meczu lub strzelców bramek i opuścić stadion bogatszy.
Jak się okazuje warto było wybrać się po bilet kilka dni wcześniej, bo moje miejsce znajduje się blisko linii środkowej boiska. Trybuna, na której zasiadam(Riverside stand) należy do jednej z trzech bardziej nowoczesnych, w porównaniu bardzo wiekowej i równie charakterystycznej Johnny Haynes Stand. Zawodnicy się rozgrzewają, a stadion powoli się zapełnia. Ostatecznie na trybunach zasiada łącznie 20 tysięcy widzów – brakuje pięciu tysięcy do kompletu.
Mam jeszcze chwilę więc zerkam do programu meczowego i koncentruję się na teście Felixa Magatha, który wita gości na Craven Cottage. Ponadto przeprasza za kiepski start, ale tłumaczy się budowanie drużyny i optymistycznie patrzy w przeszłość, bo wie, że wszystko idzie w dobrym kierunku. Czas więc zobaczyć czy jest to raczej powolny chód czy już bieg w dobrym tempie. Zerkam również do historii ostatnich starć, a chwilę później spiker zapowiada wyświetlenie na telebimach skrótu spotkania z 2012 roku, w którym Fulham rozbiło u siebie Wolverhampton aż 5-0.
Oba zespoły rozpoczynają mecz od wzajemnego badania się. Kibice z kolei zaczynają od całkiem głośnego dopingu. Wśród gości wszystko stoją, natomiast gospodarze mają niewielki młyn, który wspiera czasami reszta trybuny za bramką, a momentami reszta stadionu. Ponadto Londyńczycy na początku spotkania prezentują niewielką sektorówkę.
Nie mija piętnaście minut, a Fulham już musi odrabiać straty po golu Bakary’ego Sako. Kibice Wilków przez moment robią się naprawdę głośni i na stadionie ma miejsce coś, co nie jest stałym elementem angielskich meczów – ktoś w sektorze zajmowanym przez gości odpalił racę. W minutę zaroiło się tam od stewardów oraz przedstawicieli straży pożarnej, którzy szybko wynoszą racę poza trybunę. W tym czasie gospodarze, mimo straty bramki, nie przestają dopingować swojego zespołu. Ten stan rzeczy nie utrzymuje się jednak długo, bo podopieczni Magatha wyglądają dzisiaj bardzo słabo, a na boisku roi się od niecelnych zagrań, złych wyborów i nawet prostych błędów technicznych, które przez miejscowych fanów są kwitowane głównie jękami zawodu. Podopieczni Jacketta grają z kolei bardzo mądry futbol i na dobrą sprawę nie pozwalają rywalom stworzyć żadnej dogodnej okazji w pierwszej połowie.
Po przerwie na stadionie robi się jakoś cicho. Goście mimo dobrego wyniku nie kwapią się do głośnego dopingowania swoich zawodników, a wśród fanów ze stolicy czuć narastającą frustrację, która jest wynikiem tragicznej gry ich zespołu w tym spotkaniu. Na boisku również bez zmian – gospodarze próbują, ale rywale są świetnie zorganizowani w obronie i sprawnie przenoszą grę pod pole karne Fulham głównie za pośrednictwem dwóch Malijczyków – Bakary’eg Sako i Nouhy Dicko. W końcówce goście zasłużeni otrzymują rzut karny, ale wspomniany Sako zamiast zakończyć swój dobry występ drugą bramką, trafia jedynie w słupek i spotkanie kończy się wynikiem 1-0 dla gości.
Jeżeli Magath uważa, że wszystko idzie w dobrym kierunku, to nie życzę mu problemów, bo na ten moment Fulham to klub, który ma tylko i wyłącznie większy budżet od większości rywali, ale już w trzecim meczu z rzędu nijak nie przekłada się to na wyniki oraz dobrą grę. Z kolei Wolverhampton dobrze wszedł w sezon i z sześcioma punktami na koncie może spokojnie wyczekiwać sobotniego starcia z mocnym Cardiff City.
Zdjęcia z meczu:
DSCF2724DSCF2727

DSCF2736DSCF2732
DSCF2737
DSCF2739
DSCF2742
DSCF2752
DSCF2760

Rafał Cygan

1 komentarz:

  1. Kolejny bajerancki tekst. Poczułem się jak na meczu

    OdpowiedzUsuń