Klub, w którym uczą się powoli

Chcąc osiągać sukcesy w futbolu trzeba inwestować. Należy jednak robić to umiejętnie, odpowiednio planując i przewidując wiele zmiennych czynników. Nie wszyscy prezesi to rozumieją, nie wszyscy otaczają się dobrymi pomocnikami. Nie inaczej było/jest w Queen’s Park Rangers – na Loftus Road wiedzę przyswaja się wręcz topornie.

Retrospekcja: błąd za błędem

Azjatyccy inwestorzy mają to do siebie, że są bardzo niecierpliwi. Nie rozumiejąc praw rządzących futbolem chcą błyskawicznie tworzyć światowe potęgi. Skoro nie mogą nabyć historii decydują się więc na zakup przyszłości, jednocześnie wykazując się niezwykłą krótkowzrocznością. Tony Fernandes, prezes QPR, kilka lat temu postąpił podobnie – ulokował pieniądze, zapominając, że te na boisku nie grają… Bynajmniej nie w takim stopniu, w jakim by sobie życzył.

Włodarze the Hoops dokonali jednak szeregu złych decyzji, z których jedną z najgorszych było zatrudnienie Marka Hughesa na stanowisku trenera. Walijczyk może i miał umiejętności piłkarskie, jednak menedżerem pozostaje wybitnie przeciętnym. Były zawodnik m.in. Barcelony nie był liderem z prawdziwego zdarzenia, wciąż pozostaje idealnym przykładem na to iż „respektu się nie zdobywa – respekt się ma”. Zachowując 27%-owy odsetek zwycięstw doprowadził do sytuacji, z której QPR już się nie podniosło, nawet mimo późniejszej interwencji szkoleniowca do zadań specjalnych – Harry’ego Redknappa.

Inna sprawa jak bardzo zdeprawowana była szatnia. Hughes doprowadził bowiem do sytuacji, w której w klubie panowała istna samowolka. Zawodnicy przyjeżdżali na trening spóźnieni, niektórzy bardzo często je opuszczali tłumacząc się na wszelakie możliwe sposoby. Redknapp w swojej autobiografii przyznał: „Właściciele nie kupowali czołowych piłkarzy, ale płacili olbrzymie pensje. Efektem była kadra przeciętnych zawodników, którzy zarabiali więcej niż im się należało. Stawali się przez to aroganccy i pogardliwi”. W drużynie brakowało więcej Clintów Hillów – zawodników, którym mimo wszystko choć trochę się chciało.

Oczyszczenie na zapleczu

Spadek do Championship paradoksalnie był zbawieniem dla QPR. Mimo, iż twarde lądowanie dotknęło dosłownie wszystkich związanych z klubem niejako wyszło mu to na dobre. Przebudzenia doznał nawet sam prezes klubu, dotychczas ślepy na bezsens własnych działań. „To dla nas, a szczególnie dla mnie bardzo ważna lekcja. Mimo, że futbol to też biznes najbardziej liczy się w nim wynik sportowy. Bez niego nie ma całej reszty” – mówił swego czasu. Na twitterze zaś opublikował zdjęcie podręcznika dla akademii QPR podpisując je jednoznacznie: „przyszłość”, tym samym chcąc raz na zawsze odciąć się od błędów, przez które the Hoops doznali efektu jo-jo.

Redknapp wiedział na co się pisze gdy przejmował ekipę z Loftus Road, tak samo zresztą, kiedy zdecydował się pozostać na stanowisku po spadku. Dla klubu takiego jak QPR było to zbawienne rozwiązanie – trener niezwykle doświadczony, ze świetnie wyrobionym warsztatem trenerskim musiał najpierw złożyć porozrzucane puzzle, by potem je posklejać. Jego osoba miała być też magnesem dla wartościowych piłkarzy – komu jak nie trenerowi z taką marką mieliby zaufać w kwestii tworzenia zdrowo funkcjonującego projektu? Redknapp jednak nie osiągnąłby sukcesu, gdyby nie przewietrzył szatni. Wielu zbędnych i obciążających zarówno kasę klubową jak i atmosferę w szatni zawodników odeszło na wypożyczenia, tudzież zostało sprzedanych (Samba, Bosingwa, Cissé, Ben Haim, Granero, Mackie, Remy, Julio Cesar...). Dzięki czystce, wiecznie nieukształtowanemu tworowi Redknapp nadał wystarczająco wyraziste rysy. Przede wszystkim jednak odbudował w drużynie coś czego od dawna w niej brakowało – ducha walki i radość czerpaną z gry, a nie pieniędzy. Stworzył drużynę. Ostatecznie nieco szczęśliwie, ale jednak, wraz z QPR powrócił do Premier League…

Kompozycja klamrowa

… A wraz Redknappem i jego drużyną powróciły stare problemy. Tony Fernandes inwestując przed dwoma laty doprowadził klub do strat wynoszących blisko 180mln funtów. Tym razem Malezyjczyk nie wydaje co prawda tak ogromnych kwot, jednak nadal dokonuje ryzykownych inwestycji. Nie wiadomo na ile wynikają one z propozycji samego Redknappa, a na ile z wymogów rynku. Tak czy siak kibice głośno wyrażają swój sceptycyzm podważając jakość sprowadzanych do klubu zawodników. Jedynym naprawdę obiecującym wydaje się być kupiony za 8,5mln funtów Caulker. Pozostali, którzy dołączyli do QPR – Ferdinand, Isla, Mutch – mogą budzić realne obawy. Po raz kolejny bowiem do klubu przychodzą zawodnicy wątpliwej jakości, tykające bomby, tudzież wielkie niewiadome. Może to spowodować, iż the Hoops zatoczą koło.

Da się łatwo przewidzieć, iż zespół z Loftus Road oprze swoją siłę na indywidualnościach. Jest to o tyle ryzykowne, ponieważ owe jednostki to piłkarze na wskroś nieprzewidywalni. Adel Taarabt może i ma potencjał, jednakże nie umie go wykorzystać – potrafi zagrać genialny mecz, by przez kilka następnych prezentować wybitnie nieefektywną sztukę dla sztuki. Podobnie sprawa ma się z Juniorem Hoilettem czy wiecznie elektrycznym Joey’em Bartonem. Ci wszyscy zawodnicy cechują się chwilowością – wartościowe mają przede wszystkim momenty. Zgranie i częstotliwość takowych mogą się zatem okazać kluczowe w kontekście przyszłych wyników drużyny, a jak wiadomo warunek ten jest skrajnie rzadko możliwy do spełnienia.

Konkluzje

Futbol to gra błędów – problem w tym, że gdy pojawia się ich zbyt wiele piłkarze, trenerzy jak i całe kluby często wpadają w tzw. „efekt domina”. Futbol jest też grą dla inteligentnych, potrafiących wyciągać odpowiednie wnioski ludzi, których działaniem kieruje racjonalizm. Futbol to w końcu gra dla ludzi z refleksem –w przenośni dla tych, co poprzez wyciągnięcie wniosków postępujący efekt domina umieją w miarę szybko zatrzymać. Nie ma jednak ludzi nieomylnych i – z całym szacunkiem – ale również Redknapp cudotwórcą nie jest…

Futbol to w końcu gra dla tych, którzy chcą go zrozumieć. Jeśli nie pojmujesz praw nim rządzących to nawet nie wypowiadaj się o nim, a tym bardziej nie prowadź klubu. Tony Fernandes wyszedł przed szereg za co musiał już nie raz słono zapłacić. Zrobił więc krok do tyłu, jednak jego nogi nerwowo namawiają go do ponownego ruszenia naprzód. Należy zatem postawić pytanie: czego przez rok nauczył się prezes QPR? Przekonamy się niebawem…