Rok (Czerwonego) Diabła

Parafrazując tytuł kultowego filmu Petra Zelenki, stwierdzimy, że to właśnie pewien czerwononosy szkocki dżentelmen i jego podszyta ogniem piekielnym wataha byli największymi wygranymi zakończonego niedawno sezonu Premier League. W filmie Zelenki, w którym jedną z głównych ról zagrał znakomity czeski bard Jaromir Nohavica, głównym bohaterom szło jak po grudzie, musieli się oni na każdym kroku mierzyć z absurdami oraz paradoksami prozy dnia codziennego. W czerwonej części Manchesteru było zupełnie odwrotnie. Sir Alex Ferguson niczym cezar w swej loży obserwował z góry Koloseum zwane Premier League, z rzadka podnosząc leniwie rękę, wyciągając kciuk w górę, by darować życie, lub opuszczając go w dół, aby nieść rywalom zgubę.

Zawodnicy United ugrali to, co ugrać mieli. Sir Alex przepięknie pożegnał się z manchesterską publicznością, ofiarując jej kolejny tytuł mistrzowski. Ten zdeklarowany socjalista, ceniący wyżej katorżniczą pracę aniżeli błyskotki, do wszystkiego doszedł sam, dzień po dniu drążąc tę „czerwoną” skałę w poszukiwaniu diamentów. Przez blisko trzy dekady uzbierał ich całkiem sporo, w postaci niezliczonej ilości trofeów znaczących jego podbój futbolowego świata. SAF wychował całe pokolenia genialnych piłkarzy, przywrócił dawny blask klubowi, w którym niegdyś występowały tuzy pokroju George’a Besta czy sir Bobby’ego Charltona. Szkot odchodzi jak prawdziwy cezar – zwycięski, przekraczający Rubikon. Sir Alex był zawsze większy niż jego choćby najjaśniejsze gwiazdy.

W sportowym aspekcie przeżył je wszystkie, a przez te lata żadnemu Brutusowi nie udało się zakończyć panowania „Czerwononosego” – a trzeba przyznać, że próbowało wielu. Odchodzi ikona tej ligi, człowiek, który nadał nowy wymiar pracy menedżera, zredefiniował pojęcie mentalności zwycięzcy. U Fergusona nie mogłeś grać źle. Stwarzał graczy na nowo, przekuwał ich w tej swej magicznej kuźni, wychodzili oni silniejsi, lepsi – przede wszystkim w sferze mentalnej, zarażeni DNA United. Widać to zwłaszcza po Robinie van Persiem. Jeden rok z sir Aleksem dał mu więcej niż 387 lat z Wengerem. Gracze SAF-a zapewne nie będą tęsknić za jego słynnymi suszarkami , ale nam będzie Ciebie brakowało, nerwusie w czarnym swetrze i czarnym płaszczu.

Prawdziwy mistrz słowa, Michaił Bułhakow, zwykł mawiać: „Zrozumcie, że język może ukryć prawdę, ale oczy – nigdy”. Nie wiadomo, w jak górnolotnych frazach opowiedziałbym o zakończonej kampanii wojennej BPL, oczu nie okłamię – ten sezon był po prostu nudny. United został mistrzem zasłużenie, jednak bez jakiegoś niesamowitego blasku. Oczywiście – oddając cesarzowi, co cesarskie – absolutnie na mistrzostwo „Czerwone Diabły” zasłużyły, ale to raczej liga była w tym roku słaba, a nie United tak mocny. Drużyna z Old Trafford była po prostu najrówniejsza, nie gubiła po drodze głupio punktów, jak chociażby ich „Noisy Neighbours”. Tym X-factorem, jak w języku angielskim określa się kogoś – lub coś – robiącego różnicę, był oczywiście człowiek ukrywający się pod tajemniczym akronimem RvP.

Van Persie dał Fergusonowi brakujący element układanki, najlepsze chyba dzisiaj na Wyspach żądło, które kąsało rywali z regularnością wtop, jakie zalicza ikona dziennikarstwa oraz heros dekad minionych, czyli Dariusz Szpakowski. Idąc za Szekspirem, powiedzmy: „ktoś nie śpi, żeby spać mógł ktoś, to są zwyczajne dzieje”. Metaforę tę możemy śmiało odnieść do sytuacji w obozie „Czerwonych Diabłów”. Van Persie skradł cały blask, momentalnie podbijając serca kibiców, ale odsunął w cień Wayne’a Rooneya, który nosi się z zamiarem odejścia. Degradacji uległa nie tylko pozycja „Wazzy” w hierarchii drużyny, ale przede wszystkim na boisku. Solistą baletu manchesterskiego został Robin, a Rooneyowi została niewdzięczna rola pszczółki robotnicy, tyrającej wzdłuż i wszerz murawy na splendor innych.

Patrząc na ligę przez pryzmat goleadorów, dojdziemy do wniosku, że to w ogóle był rok napastników. Gdyby nie jawny coming out Luisa Suareza, który publicznie postanowił pokazać światu swoją miłość do Roberta Pattinsona i serii „Zmierzch”, walka o koronę króla strzelców byłaby do końca pasjonująca, a tak Urugwajczyk sam siebie zdyskwalifikował w przedbiegach. Brawa dla krnąbrnego Luisa za wyjście z szafy, ale Liverpoolowi jego zachowanie nie pomaga. To typ mocno maradonowski. Jedni go kochają, inni nienawidzą. Głupie wyskoki łączy z genialnymi zagraniami na murawie – moje odczucia w stosunku do Suareza są także mocno ambiwalentne. Gra jak mało kto, ale rozum zostawia czasem w szatni.

Podobała mi się postawa Aston Villi oraz West Hamu. Ci pierwsi po katastrofalnym wręcz okresie w środku kampanii pozbierali się niesamowicie i do końca walczyli o utrzymanie, osiągając swój cel. Niczym supernowa na nieboskłonie angielskim wystrzeliła gwiazda Christiana Benteke, nowego genialnego dziecka w stajni przyszłych mistrzów Europy w roku 2016. Belgowie mają niesamowity potencjał, a gros ich graczy kopie właśnie w BPL. Mogę się założyć, że zastąpią wkrótce Hiszpanów na tronie z podpisem „królowie futbolu”.

Innym cudownym dzieckiem belgijskiej piłki jest Romelu Lukaku. Ten dzieciak o budowie małego czołgu pokazał na wypożyczeniu w WBA, że ta liga będzie w przyszłości należeć do niego i właśnie do Benteke. West Ham jako beniaminek spisał się świetnie, pokazując starą angielską szkołę gry, opartą na solidności, wzroście oraz sile. Andy Carroll – mimo że nękały go kontuzje – rozegrał solidny sezon i Sam Allardyce spędzającym sen z powiek priorytetem powinien uczynić definitywny transfer tego rosłego Anglika na Upton Park. Carroll znakomicie sprawdzał się w grze na ścianę, zgrywając piłki do partnerów oraz rozpychając defensywę rywali.

Wszystkich pokonał jednak i tak pewien przynoszący kiedyś pecha chuderlawy walijski dzieciak, który niczym brzydkie kaczątko zamienił się w dorodnego łabędzia. Wiecie o kim mowa? Oczywiście, że wiecie. Bale przeobraził się w gladiatora muraw, szybkiego niczym bolid F1, dziurawiącego siatki niczym Arnold Schwarzenegger ludzi w filmie „Commando”. Gareth jest dzisiaj najbardziej łakomym kąskiem w futbolowym menu, ale mogą sobie pozwolić na to danie wyłącznie krezusi. Cena? Na pewno nie niższa niż 60 milionów, a oscylująca zapewne w okolicach 80-90. Chętni? Oczywiście ci z Madrytu, od tej Krystyny, co fryzurę ma nienaganną i szorty wiecznie różowe.

Przechodząc w całkowicie poważny ton: źle by się stało, gdyby Bale odszedł z Tottenhamu. „Koguty” obrały właściwy kurs budowania potęgi na White Hart Lane, a AVB może okazać się drugim SAF-em – chociaż oczywiście nie musi. Wszystko w głowie Garetha, a także – nie okłamujmy się – w portfelu. Futbol przez duże „F” ma swoje mankamenty, cyferki muszą się zgadzać. Romantyzm? Przebrzmiałe frazy czasów minionych, kiedy piłkarze grali za grosze, a w futbolu chodziło o emocje, a nie o liczbę zer na czeku. To se ne vrati.

Zaczęliśmy czeskim filmem, skończymy grecką tragedią. Anthony Quinn, niezapomniany Grek Alexis Zorba w filmie Mihalisa Kakogiannisa o tym samym tytule, wypowiedział kultowe już dzisiaj słowa: „Jaka piękna katastrofa”. Cytat ten doskonale wpasowuje się w kazus QPR, które kupiło, kogo chciało, zatrudniło Harry’ego „Houdiniego” Redknappa, ale czarów nie było. Gra drużyny z Loftus Road nie nosiła żadnych znamion magii, a jedynie ślady tanich kuglarskich sztuczek. Kupiono hurtowo „gwiazdy”, ale zapomniano zbudować z nich drużynę. Upadek QPR przywraca mi wiarę w futbol. W bezdusznym świecie sportu, opartym dzisiaj w głównej mierze na pieniądzu, okazało się jednak, że nie wszystko da się kupić. O wyniku decydują mięśnie, zgranie oraz siła charakteru, a nie czeki i petrodolary. Futbol powrócił do źródeł, na tę jedną chwilę znów stał się czysty.


Autor prowadzi  również bloga Bloody Football!

Polub Bloody Football! na Facebooku