facebook

czwartek, 25 września 2014

Karawana błędów Karwana

To był chyba najgorszy mecz w karierze Bartosza Karwana, mimo że polski pomocnik w ogóle nie pojawił się na boisku. W sezonie 2002/03, gdy Karwan był zawodnikiem Herthy BSC, trener zespołu ze stolicy Niemiec Huub Stevens chciał go wprowadzić na boisko pod koniec meczu z Bayerem Leverkusen.

Karwan się rozgrzał, Stevens zawołał go do siebie i udzielał ostatnich wskazówek. Gdy Polak miał już wejść na boisko, zdjął kurtkę i okazało się, że... zapomniał koszulki. Trykot zostawił w szatni! Wściekły trener Herthy odesłał Karwana na ławkę. Mecz zakończył się remisem 1:1, ale jego bohaterem był zawodnik, który w ogóle nie zagrał.

Oddajmy głos głównym aktorom tego widowiska, Huub Stevens: "To był jedyny raz, kiedy chciałem wpuścić piłkarza na boisko, ale okazało się, że nie ma stroju - wspomina były trener Herthy. - Pamiętam, że nie bardzo chciałem mu uwierzyć, jak mówił łamanym niemieckim, że nie wie, gdzie ma koszulkę. Myślałem, że sobie żartuje, ale jak spojrzałem na jego przerażoną twarz, zrozumiałem, że popełnił błąd, którego będzie żałował do końca życia. "

Huub Stevens przyznaje, że tamta sytuacja miała wpływ nie tylko na Karwana, ale również na samego szkoleniowca. - Aż wierzyć mi się nie chce, ale przez pewien czas rzeczywiście sprawdzałem, czy wszyscy rezerwowi mają na ławce koszulki. Dopiero później przestałem o tym myśleć, pewnie dlatego, że taka sytuacja już nigdy mi się nie przytrafiła.

- Karwana było mi wtedy naprawdę szkoda - dodaje Holender. - Młody piłkarz, w obcym kraju, w wielkim klubie, ma szansę wejść na boisko, żeby pomóc wygrać, a tu coś takiego. Zapomniał koszulki! Teraz jak o tym myślę, to chce mi się śmiać.

Karwan zapytany o ten incydent i stosunek gazet do całej sprawy,widział to jednak inaczej: "Polska prasa wyśmiewała, bo z niemieckich gazet, o ile pamiętam, incydent odnotował tylko jeden z brukowców i to w komentarzu pozbawionym złośliwości. Kilku kolegom też się to wcześniej zdarzyło, tylko, że ja zamiast spokojnie założyć dres kiedy zorientowałem się, co się stało, w podkoszulku czekałem przy linii bocznej, aż ktoś doniesie z szatni strój meczowy. Pech chciał, że akurat rozpoczął się remont stadionu i szatnie przeniesiono na drugą stronę, zatem długo to trwało. To wydarzenie w niczym nie zaważyło na mojej karierze w Hercie, natomiast mocno zraziło mnie do naszej prasy. Bo w Niemczech gazety bronią swoich piłkarzy grających zagranicą, a ze mnie zrobiono największą ofiarę losu. "

Świat widziany oczami Karwana nie był jednak prawdziwy. Samo wydarzenie odegrało istotną rolę w jego karierze w Niemczech, być może, że nawet kluczową. W mediach był wyśmiewany (niemiecki "Bild" nazwał go kandydatem na "najgłupszego piłkarza Bundesligi w historii"), a w klubie zawrzało. O ile, trener Herthy Huub Stevens nie skreślił od razu Polaka i dawał mu szansę gry, to jeden z ważniejszych działaczy klubu, Dieter Hoeness miał już na naszego rodaka haka. Były świetny piłkarz tylko na to czekał, ponieważ łagodnie mówiąc nie przepadał za Polakami.

Gdy był ważną personą w klubie, skreśleni zostali inni reprezentanci naszego kraju. Za jego kadencji do Herthy trafili Piotr Reiss, Artur Wichniarek i Tomasz Kuszczak. Każdy prędzej czy później musiał opuścić klub właśnie na polecenie Hoenessa. Wszystkie trzy historie kończyły się bardzo głośnymi aferami. Wichniarek krzyczał w mediach, że Niemiec zmarnował mu karierę, Kuszczak krytykował zarządzanie klubem, co prawie skończyło się procesem sądowym, a i Reiss nie miał wątpliwości, kto stoi za jego nieudanym pobytem w Niemczech.

Hoeness był alfą i omegą Herthy w latach 1996-2009 i bez wątpienia Polacy to odczuli, ale wiele w tym również było ich winy. Były znakomity piłkarz słynie z typowo niemieckich zasad. Wymaga ciężkiej pracy i dyscypliny, podobnie jak zatrudniony przez niego i pracujący w czasach Karwana Huub Stevens. Im nie można było podskoczyć, obcokrajowiec musiał być dwa razy lepszy od Niemca, a najważniejszą cechą była solidność.
Historia polskiego pomocnika w Hercie jest przestrogą, czego nie robić w profesjonalnym klubie. Karwanowi zarzucano brak profesjonalizmu, nieprzykładanie się do treningów, brak zaangażowania i lekkomyślność. Polskiego zawodnika, nazywano, robił to też Hoeness, cyganem, z racji tego, że zarabiał spore pieniądze, a nie kwapił się, by wstać z ławki rezerwowych i powalczyć o pierwszy skład. Darmozjad, powtarzali fani Herthy.

Kibice mieli wiele racji, Karwan mimo, że był wielką nadzieją na poprawę gry skrzydłami klubu, występował bardzo rzadko z powodu swojego luźnego podejścia do zawodu. Przez 2 lata gry w Niemczech, gdzieś tam parę razy wszedł, strzelił ze dwa gole w pucharach (raz zapewnił zwycięstwo Hercie golem w ostatniej minucie w Pucharze UEFA), ale głównie zapamiętany został jako ten, który kradnie pieniądze kibiców. Zapamiętany został bardzo źle.

A jak wspomina, tamte czasy sam zawodnik? Dlaczego się nie udało? "Wiele osób uparcie twierdzi, że to tylko moja wina, ale ja z każdym jestem w stanie na ten temat dyskutować. Przychodząc w 2002 r. do Berlina byłem pełen optymizmu, nadziei, że zrobię karierę w Bundeslidze. I nie mam sobie nic do zarzucenia, jeśli chodzi o podejście do treningów. Zdarzało się, że odpuszczali sobie Niemcy, a ja nigdy. Byłem podstawowym zawodnikiem podczas sparingów, jednak dostałem zbyt mało szans na pokazanie się w meczach o stawkę. Niektórzy piłkarze, choć kilka razy zagrali bardzo kiepsko, nadal byli wystawiani. Weźmy takiego Brazylijczyka Luizao, który przez długi czas był po prostu beznadziejny, jednak trenerzy wciąż go forowali. To samo Fredi Bobic. Ja, żeby grać, musiałbym być wielki, a byłem tylko trochę lepszy od konkurentów i to nie wystarczało. A kiedy już grałem, to łatałem dziury – a to wystawiano mnie w ataku, a to na pozycji defensywnego pomocnika. "

Dalej prawoskrzydłowy mówi, dlaczego dostawał tak mało szans gry: "Byłem za tani, zbyt mało kosztowałem klub. Nie miałem pleców. Nie wzbudzałem wielkich emocji wśród kibiców. Nikomu nie opłacało się we mnie inwestować. W efekcie przed drugim sezonem zostałem już w zasadzie skreślony – trener słyszał podpowiedzi z boku, że na Karwana nie ma sensu stawiać. Mogłem stawać na głowie i nic bym nie zwojował. Prawda o zachodnim futbolu jest taka, że w rywalizacji o miejsce w drużynie liczy się nie tylko forma, lecz także image zawodnika, otoczka, którą wokół siebie wytworzy."

Po czym dodaje: - Tu rzeczywiście popełniłem błąd. Tomek Hajto powtarzał mi zanim wyjechałem do Herthy: "Pamiętaj Bartek, jak się podporządkujesz Niemcowi, to on wejdzie ci na głowę. A jak mu się postawisz, trochę go nawet postraszysz, to dopiero wtedy poczuje przed tobą respekt. Tak jak czują przed Turkami, choć ich nie znoszą" – mówię nie o piłkarzach, ale ogólnie. Ja się do tej rady nie zastosowałem. Nigdy nie pyskowałem trenerowi, nie zachowałem się arogancko w stosunku do nikogo, nie pobiegłem na skargę do Hoenessa. Po prostu byłem sobą, bo taki właśnie mam charakter. Uważałem, że powinienem siedzieć cicho, pracować i czekać na szansę. A kiedy ją dostawałem, zamiast grać troszkę pod siebie, robiłem wszystko z myślą o dobru zespołu. Nie kokietowałem też dziennikarzy. I potem pisali, że nie jestem zintegrowany z zespołem, że nie mam kontaktu z kolegami, a to były po prostu bzdury. Jednym słowem – na Zachodzie trzeba nie tylko dobrze grać w piłkę, ale także umieć się samemu wylansować. A ja skoncentrowałem się na pierwszym aspekcie i całkowicie zaniedbałem drugi."" - kończy Karwan.

Łącznie, więcej niż o wysokiej dyspozycji Polaka, mówiło się o rozmiarze kolejnych kar, które otrzymał i o pozaboiskowych  problemach. Szybki skrzydłowy, z dobrym dryblingiem, a przede wszystkim z ciągiem na bramkę i solidną skutecznością nie dał sobie rady w starciu z niemiecką rzeczywiśtością.

Karwan w trakcie swojej kariery uczestniczył w kilku aferach. Lekkomyślnosc to słowo, któro pasuje tu idealnie. Najgłośniejszymi z nich była wyżej opisana historia z koszulką, a raczej jej brakiem i brak powołania na mistrzostwa świata w Korei i Japonii z powodu rzekomej kontuzji, ale o tym później. Żeby lepiej zrozumieć rozmiary całej sytuacji cofnijmy się parę lat wstecz. A konkretnie do debiutu Karwana w reprezentacji Polski.

Najlepszy okres w karierze skrzydłowego przypadł na lata 98-01. W siedmiu kolejnych spotkaniach w ekstaklasie Karwan strzelił osiem goli. Pokonywał wówczas bramkarzy z Katowic, Łodzi, Krakowa, Bełchatowa, Radzionkowa i Chorzowa. Wychowanek GKS Katowice spisywał się w tamtym sezonie znakomicie. Do bramek, dodawał asysty i stał się ulubieńcem kibiców ze stolicy. Wtedy właśnie przyszło pierwsze powołanie do reprezentacji Polski.

Karwan w kadrze zadebiutował 10 listopada 1998 w meczu ze Słowacją. Z każdym meczem odgrywał coraz ważniejszą rolę w drużynie i zaczynał byc respektowany przez resztę reprezentacji. Wraz z przyjściem nowego szkoleniowca, Jerzego Engela, rok 2000, stał się ważnym ogniwem zespołu i jednym z kluczowych jego graczy w eliminacjach do mundialu w Korei i Japonii.
To właśnie wtedy jego ojciec powiedział: – W Europie jest trzech prawych pomocników – Beckham, Figo i Karwan. A kolejność niech każdy sam sobie ustali… Mało tego, ojciec stworzył też kiedyś listę dziennikarzy na Śląsku, którym zdarzyło się skrytykować syna i poinformował, że nie mają co liczyć na wywiady. Później lista stała się ogólnopolska. Z czasem Karwan w mediach w zasadzie w ogóle przestał się udzielać (po kompromitacji z koszulką).

Podczas meczów kwalifikacyjnych był w wielkiej formie. Strzelił 4 gole dla naszej reprezentacji, zaliczał asysty i to właśnie on strzelił gola na wagę awansu do mistrzostw świata. Pierwszego awansu od 16 lat. Świat stał u jego stóp, pojawiało się całe mnóstwo ofert, ale przy ogłoszeniu składu na mundial zabrakło jego nazwiska. Oficjalnie, podano informację do mediów - kontuzja. Jednak do dziś nie jest pewne, że Karwan nie zagrał na mistrzostwach świata z powodu urazu.

Wśród polskich piłkarzy krąży plotka, że prawdziwą przyczyną nieobecności na mistrzostwach świata pomocnika Herthy Berlin Bartosza Karwana nie była kontuzja, ale problemy ze sterydami. To właśnie przez sterydy anaboliczne piłkarz zanotował w ostatnim półroczu duży przyrost masy mięśniowej, a Karwan dopiero po dokładnych badaniach na zgrupowaniu kadry w Barsinghausen, został skreślony z listy uczestników azjatyckiego mundialu - informował "Przegląd Sportowy".

Informacji nie potwierdził ówczesny lekarz kadry - Stanisław Machowski. Główny zainteresowany również kategorycznie zaprzeczał tym doniesieniom: - To jakaś kolosalna pomyłka. Nie chce mi się tego komentować. Mam dowody, ze byłem czysty, ale nie widzę potrzeby, żeby cokolwiek komuś udowadniać. Koledzy z reprezentacji wiedzą jak bardzo dbam o swoje ciało i że nie pozwoliłbym sobie na takie głupstwo.

Oliwy do ognia dolewał, nie byle kto tylko obecny prezes PZPN, Zbigniew Boniek wygłaszający swoją teorie na temat nieobecności Karwana: - Trzeba zadać pytanie Machowskiemu, czy skoro jest tak świetnym doktorem, to dlaczego przez pół roku nie udało mu się wyleczyć Bartka?

Tak czy inaczej, sprawy nigdy nie wyjaśniono, a skrzydłowy na mundial nie pojechał. Później nienajlepsza renoma, którą sam sobie stworzył i narzekania na wszystko, tylko nie na siebie, doszukiwanie się wszelkiego podstępu czy kopania pod nim dołków, doprowadziły niemal do końca jego kariery już w wieku 26 lat. Zamiast gwałtownego rozwoju po wyjeździe do Niemiec, gwałtownie nastąpiła równia pochyła.

Niemal, a może i do końca. Dziennikarze pisali: "u niego hierarchia ważności jest taka – ładna fryzura, ładna opalenizna, ładny samochód, ładna partnerka. " Zgodnie przyznawali, że Karwan bardziej nadawałby się do Grecji, ciągłego wypoczynku, morza i wakacji niż do Bundesligi, gdzie trzeba tyrać w tygodniu, by choć przez chwilę zagrać w spotkaniu weekendowym.

Statystyki ostatnich sezonów od momentu odejścia z Legii do Bundesligi Karwan miał tragiczne. Nie chodziło tu jednak tylko o odejście do Niemiec, bo po powrocie do Legii i późniejszym kontrakcie z Arką, nie grał. Zobaczcie sami:
2001/2002 – 9 pełnych meczów
2002/2003 – 0 pełnych meczów
2003/2004 – 0 pełnych meczów
2004/2005 – 1 pełny mecz
2005/2006 – 11 pełnych meczów
2006/2007 – 2 pełne mecze
2007/2008 – 11 pełnych meczów
2008/2009 – 5 pełnych meczów

Do Warszawy wrócił przed sezonem 2004/2005, jako mimo wszystko, gwiazda. Wcześniej występował w klubie przez 5 lat, a konkretnie między 1997, a 2002 rokiem. Wtedy był kluczowym zawodnikiem drużyny i tego też oczekiwano po jego powrocie. Nie było żadnych przesłanek, by tak sadzić, ale kibice wierzyli, że Warszawa to drugi dom Karwana. Dom, w którym wróci na szczyt.

Zapytany, jak czuł się w stolicy po powrocie z Niemiec, odpowiadał: "Wprowadziłem się do tego samego mieszkania, które zajmowałem wcześniej i poczułem się tak, jakbym wyjechał najwyżej na kilka tygodni. Tym bardziej, że nadal jestem kawalerem. A Legia jest dziś zupełnie innym – o wiele bardziej profesjonalnie zarządzanym klubem. Jestem pełen podziwu dla nowych władz. Tworzą je ludzie z zupełnie innej półki niż większość osób zarządzających polskim futbolem. Budują klub oparty na zdrowych zasadach. Organizacyjnie Legia nie odbiega już wiele od Herthy, a atmosfera jest tu znacznie lepsza".

W Warszawie furory nie zrobił. W pierwszym sezonie rozegrał tylko jeden mecz od pierwszej minuty, notując kontuzje i inne problemy. W kolejnej kampanii po raz drugi w swojej karierze sięgnął po tytuł mistrza Polski, ale również i wówczas był tylko rezerwowym. Stracił też na dobre miejsce w reprezentacji. W Legii przez łącznie 7 lat, zagrał w aż 193 meczach, co dziwi patrząc na to jak był krytykowany po powrocie do Polski.
   
Na przełomie wieków był jednak najlepszym prawoskrzydłowym w naszym kraju i to właśnie wtedy nabił imponujący licznik występów z eLką na piersi. W tym czasie strzelił też 50 goli dla klubu, co jak na skrzydłowego jest wynikiem rewelacyjnym. W 2006 roku podpisał kontrakt z Arką Gdynia i tym samym zakończył swoją przygodę z poważnym futbolem.

To właśnie wtedy, w opinii kibiców, stał się jednym z największych darmozjadów w całej ekstraklasie. Chyba nikt inny nie stoczył się tak bardzo. Jeszcze 2 lata wcześniej trenował w silnej drużynie Bundesligi, czasem nawet pojawiał się na boisku, by niedługo potem trenować z zespołem Młodej Ekstraklasy Arki Gdynia. W pierwszej drużynie nie było dla niego miejsca. Ale nie dlatego, że za dużo zarabiał(kontrakt z "dobrych" czasów Ryszarda Krauze, około 35 tysięcy złotych miesięcznie plus premie) i nie godził się na renegocjację umowy, tylko dlatego, że w Gdynii wszyscy Karwana mieli dość.

Jak pisało wówczas "Weszło": "Nikt w Gdyni na Karwana nie mógł patrzeć. Na jego humory, urojone kontuzje, dziwaczne zachowania. Gdyby ktoś w klubie widział cień szansy, że ten zawodnik może pomóc drużynie w sensie sportowym – Karwan by grał. Ale takiej szansy nikt nie dostrzega. Przywrócenie go do zespołu zapewne skończyłoby się klasycznie – dostałby łupieżu i stwierdził, że woli nie ryzykować poważniejszego schorzenia, więc na razie grać nie ma zamiaru".

W Gdynii spędził jednak aż cztery lata. Skrzydłowego chciano pozbyć się na siłę, wielokrotnie proponowano mu rozwiązanie kontraktu, ale dla Karwana liczyły się tylko pieniądze. Podpisał kontrakt, dostawał pensje, reszta się nie liczyła. Jego statystyki może i byłyby niezłe, gdyby dotyczyły dwóch, a nie czterech sezonów. W Arce zagrał w 50 meczach, strzelił 10 goli i został zapamiętany podobnie jak w Hercie. Czyli jako człowieka, który dostawał ogromną pensję i siedział na ławce. W końcu rozwiązał kontrakt z klubem.

Jak podsumowywał swój pobyt w Gdyni? "Mój pobyt w Arce? To jest temat na osobny wywiad. Powiem w ten sposób: niektóre osoby w Gdyni nie dorosły do pewnych funkcji, rzeczy. Były takie dziwne ruchy w stosunku do mojej osoby. Miałem jeszcze pół roku ważny kontrakt i mogłem jeszcze pomóc zespołowi. Ktoś zadecydował inaczej. Forma tego zamieszania była niepotrzebna. Wychodzę z założenia, że po jakimś czasie nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Jeśli ktoś jest uczciwy i poważnie traktuje swoją pracę i obowiązek. Później i tak wychodzi na moje. Tak było w przypadku pana Wdowczyka. Odchodziłem z Legii, później z Gdyni. Czas pokaże kto miał racje. Tak jak mówię: poważni ludzie tak się nie zachowują." - mówił po swoim odejściu z klubu.
Później Karwan kontynuował swój zjazd. Jeszcze w 2010 roku został zawodnikiem OKS ZET Tychy czyli wrócił do swojego, rodzinnego miasta. Wydawało się, że to już koniec kariery byłego reprezentanta Polski. Okazało się inaczej. Z A-klasowego zespołu przeniósł się wkrótce na zaplecze ekstraklasy. Pomocną dłoń skrzydłowemu wyciągnął GKS Katowice, w którym pomocnik zaczynał swoją poważną karierę.

Największy wpływ na podpisanie umowy z "Gieksą" miała możliwość powrotu do klubu po 13 latach i osoba trenera Stawowego. Sam zainteresowany przyznawał, że chciał już zakończyć karierę i ofertą był zaskoczony. W jednym z wywiadów mówił:

"Tak jak większość kibiców, tak i ja jestem trochę zaskoczony. Miałem już inne plany. Niejednokrotnie rozmawiałem już z dziennikarzami, dlaczego wybrałem Tychy, okręgówkę. Uznałem chyba, że najwyższa pora powoli kończyć karierę i zająć się czymś innym. Tam zupełnie grałem tylko dla przyjemności. Była to forma relaksu i podtrzymania formy. Nie sądziłem, że dostanę propozycję gry na tym poziomie. Przy odpowiednim przygotowaniu nadal uważam, iż mógłbym grać w ekstraklasie. Jestem wręcz o tym przekonany. Swoimi występami tutaj w GKS-ie Katowice to udowodnię, chociaż tak naprawdę nie muszę niczego i nikomu nic udowadniać. Przyszedłem tutaj z czystej sympatii i wiemy w jakiej sytuacji jest zespół. Jako doświadczony zawodnik chce pomóc w podniesieniu morale tej drużyny. Chcę swoimi umiejętnościami dźwignąć zespół w górę tabeli."

Karwan na poziom ekstraklasy już nie wrócił, a jego pewność siebie znów okazała się wadą, a nie zaletą. W Katowicach zagrał w zaledwie 11 spotkaniach, zdobył 2 gole i zakończył piłkarską karierę. Po tej decyzji zaczął tułać się po niższych ligach i grac tylko i wyłącznie dla przyjemności.

Mówiąc o najlepszych polskim skrzydłowym przełomu wieków, warto jeszcze wspomnieć o innych transferach zagranicznych pomocnika, do których nie doszło. W Katowicach wpadł w oko Włodzimierzowi Lubańskiemu. Lubański zaproponował mu staż w Anderlechcie Bruksela, który łowił młode talenty z całego świata. Karwan chodził jeszcze do ogólniaka, rzucił jednak szkołę i pojechał podbijać świat. Po roku wrócił, bo szans na regularną grę w Belgii miał jak na lekarstwo Nie chciał grzać ławy. Zakotwiczył znów w Katowicach i z miejsca stał się wiodącą postacią drużyny. 


Na przełomie wieku zainteresowane Polakiem były podobno Schalke 04 Gelsenkirchen i Southampton, ale ostatecznie skończyło się na plotkach. Przed przejściem do Herthy głośno było o odejściu Karwana do Tottenhamu, z którego też nic nie wyszło. W 2006 roku, gdy odchodził z Legii dużo pisało się o tym, że skrzydłowy w końcu odejdzie do Anglii, ale trafił wówczas do Arki Gdynia.

Piłkarskie dzieje Bartosza Karwana to historia pełna wzlotów i upadków. Patrząc na jego cały dorobek, okazuje się, że niestety więcej było tych drugich. Z jednej strony były skrzydłowy Herthy to dwukrotny mistrz Polski, 24-krotny reprezentant Polski (4 gole), były piłkarz Bundesligi i zawodnik, który rozegrał ponad 250 ekstraklasowych spotkań. Z drugiej Karwan zagrał w sumie 5 udanych sezonów, by kolejne 8 spędzić na ławce rezerwowych w Niemczech i w Polsce. Niestety skrzydłowy jest symbolem upadku wielkiego talentu, który mógł podbić świat, a podbił jedynie cyferki w banku. Zawsze to coś, ale nie tego oczekiwaliśmy od blondwłosego wychowanka GKS Tychy.

2 komentarze:

  1. Talent, to nie wszystko. Karwan mówił, że się nie lansował w mediach, ale to lanser jakich mało. Najważniejsze kasa, bryka, fryzura, dziewczyna. Zaszumiało mu w głowie i się zmarnował.

    OdpowiedzUsuń
  2. Karwan graj dla przyjemnosci :)

    OdpowiedzUsuń