facebook

środa, 24 lipca 2013

50BL: (Nie)pokonani Niemcy

 Niegdyś piłkarz BVB, dziś dyrektor sportowy Bayernu – Matthias Sammer (fot. goal.com)

Końcówka minionego stulecia to bardzo ważny okres w historii Niemiec. Upadek muru berlińskiego, zjednoczenie państwa. A wraz ze zmianami we wszystkich sferach zmienił się również niemiecki futbol.

Tak jak na polu politycznym, społecznym czy gospodarczym, tak i w piłce nożnej główne władze stanęły przed ogromnym wyzwaniem związanym z połączeniem dwóch państw, tak bardzo się od siebie różniących. Pierwszym krokiem było połączenie dwóch federacji: w ramy zachodniej DFB weszła wschodnia DFV. Kluby z byłej NRD otrzymywały pomoc ze strony federacji, m.in. w postaci piłek i siatek. Szybko okazało się, że zespoły ze wschodu nie są w stanie nawiązać rywalizacji ze swoimi zachodnimi rywalami nie tylko na płaszczyźnie sportowej, ale przede wszystkim finansowej. W związku z tym w sezonie 1991/1992 wśród 20 drużyn (liga została powiększona) znalazły się tylko dwa zespoły ze wschodu: aktualny mistrz wschodnich Niemiec, Hansa Rostock, i jeden z najsilniejszych ówcześnie zespołów ze wschodu, Dynamo Drezno. Pierwszy z nich już po roku pożegnał się z Bundesligą. Ekipa z Drezna grała w najwyższej klasie rozgrywkowej jeszcze przez trzy lata, kiedy to spadła aż o dwa poziomy przez naruszenia licencyjne. Do nowej 2. Bundesligi, która pierwszy raz od 1981 roku została podzielona na grupy północną i południową, trafiło sześć zespołów z byłej NRD. Cztery z nich spadły już w pierwszym sezonie, w tym jeden przez odebranie licencji.

Najciekawszym zespołem ostatniej dekady XX wieku jest bez wątpienia 1. FC Kaiserslautern. „Czerwone Diabły” właściwie w ciągu ośmiu lat zdobyły mistrzostwo, spadły z ligi i ponownie wdrapały się na szczyt, a w międzyczasie zapisały na swoje konto jeszcze dwa Puchary Niemiec. A wszystko zaczęło się od zdobytego w 1990 Pucharu Niemiec. Pomimo tego Kaiserslautern nadal nie było kandydatem do końcowego triumfu. Jednak w ostatnim przed zjednoczeniem kraju sezonie 1990/1991 niespodziewanie Kaiserslautern zdetronizowało Bayern. W sukces tamtej drużyny idealnie wpisują się opowiadane zwykle w takich momentach banały o zespołowości. W porównaniu z „Bawarczykami” Kaiserslautern nie miało wielkich gwiazd. Najbardziej znanymi piłkarzami byli Bruno Labbadia, Miroslav Kadlec i Stefan Kuntz. Ten ostatni, kapitan „Czerwonych Diabłów”, został wybrany na gracza roku. Kolejne sezony były tylko nieco gorsze w wykonaniu Kaiserslautern: nie wypadło z górnej połowy tabeli, a dołożyło nawet jedno wicemistrzostwo. Sezon 1995/1996 był jednak katastrofalny. Zespół opuścili m.in. Stefan Kuntz i Ciriaco Sforza, a trener Friedel Rausch nie potrafił wypełnić tej luki. Nie pomógł także Brazylijczyk Arilson, sprowadzony za rekordową sumę 4,2 miliona dolarów, ani nowy trener Eckhard Krautzun, który przegrał utrzymanie w 82. minucie ostatniej kolejki, kiedy to w decydującym pojedynku z Bayerem Leverkusen jego zespół stracił gola na 1:1. Pomimo spadku „Czerwone Diabły” w kolejnym sezonie zagrały w europejskich pucharach, ponieważ nieudane rozgrywki ligowe odbiły sobie, zdobywając Puchar Niemiec. Zgodnie z oczekiwaniami banicja trwała tylko rok. Otto Rehhagel wniósł nowego ducha do zespołu. Namówił na powrót Ciriaco Sforzę, oparł zespół na nim oraz Miroslavie Kadlecu i Olafie Marschallu, co w pierwszym sezonie po awansie przyniosło bezapelacyjne mistrzostwo. Kaiserslautern prowadziło w ligowej tabeli od czwartej do ostatniej kolejki. Równie pamiętne jak mistrzostwo będzie pamiętane Rehaggelowi sprowadzenie Michaela Ballacka, który właśnie w ekipie „Czerwonych Diabłów” pierwszy raz pokazał się szerszej publiczności.

Obserwuj autora na Twitterze: @ArturDylewski

Między jednym a drugim mistrzostwem ekipy z Kaiserslautern narodziła się jedna z potęg niemieckiej piłki lat 90. Mowa oczywiście o Borussii Dortmund, którą do sukcesów doprowadził Ottmar Hitzfeld. Pierwszy tytuł w sezonie 1994/1995 został dosłownie wyszarpany Werderowi Brema. W ostatniej kolejce bremeńczycy przegrali z Bayernem, co przy zwycięstwie BVB nad Hamburgerem SV oznaczało, że drużyna z Dortmundu o jeden punkt wyprzedziła swoich rywali. Choć to akurat jakimś odstępstwem od reguły nie było. W pierwszym sezonie po zjednoczeniu Niemiec aż trzy zespoły w ostatniej kolejce liczyły się w walce o tytuł: Eintracht Frankfurt, VfB Stuttgart i właśnie BVB. Wszystkie ekipy miały tyle samo punktów. Ostatecznie prowadzący bilansem bramek Eintracht przegrał z Hansą Rostock (która pomimo zwycięstwa i tak spadła z ligi), co przy zwycięstwach pozostałych dwóch drużyn oznaczało mistrzostwo dla drużyny ze Stuttgartu, która zwycięstwo zapewniła sobie w 86. minucie. Rok później Werder Brema na dwie kolejki przed końcem wykorzystał potknięcie Bayernu i zrównał się z nim punktami. W przedostatniej kolejce dzięki zwycięstwu 5:0 wyprzedził „Bawarczyków” przez lepszy bilans bramkowy, by na koniec świętować tytuł mistrzowski dzięki kolejnemu potknięciu rywali. Również w kolejnym sezonie mistrza i wicemistrza oddzielał tylko punkt różnicy, gdyż Kaiserslautern nie potrafiło dogonić Bayernu. Doszliśmy więc do wspomnianego już sezonu 1994/1995 i zwycięstwa BVB. Rok później Borussia już z większym zapasem wygrała ligę, tym razem znajdując się przed skłóconym Bayernem Monachium, nad którego piłkarzami nie potrafił zapanować... Otto Rehhagel. Zwieńczeniem ery wielkiej Borussii Zorca, Möllera, Chapuisata, Rickena i Sammera był triumf w Lidze Mistrzów w 1997 roku. Jednocześnie mógł być to początek końca tego klubu, który przez brak sukcesów i wysokie płace był bliski bankructwa.

Lata 90. to również wielkie zmiany dla ligi. Wspominałem już o zmienianej wielkości ligi, ale wraz z tym zmieniono system spadków. Od sezonu 1992/1993 do 2. Bundesligi spadały trzy zespoły. Do tego od sezonu 1995/96 zmieniono system punktowania – za zwycięstwo otrzymywano trzy punkty. Najwięcej zmieniło się jednak w otoczce ligi, a konkretniej transmisjach telewizyjnych, na które bardzo mocno wzrósł popyt. Dość powiedzieć, że za prawa telewizyjne ARD i ZDF w latach 1965-1980 zapłaciły 600 tysięcy marek, by za te same prawa obejmujące tylko sezon 1996/1997 Sat. 1 zapłaciło 330 milionów marek. Sukcesy sportowe reprezentacji na mistrzostwach Europy nakręciły popularność piłki nożnej, przez co coraz więcej osób chciało oglądać zmagania Bundesligi. Odbiło się to też na życiu... sędziów. Ich płaca wzrosła z 2500 do 4000 marek za mecz.
Po zjednoczeniu Niemiec Franz Beckenbauer stwierdził, że niemiecki futbol będzie niepokonany przez lata. Wtedy wydawało się to niegłupie, bo przecież do reprezentacji RFN, która wygrała mistrzostwa świata w 1990 roku, dołączyło kilku bardzo dobrych piłkarzy NRD pokroju Ulfa Kirstena, Matthiasa Sammera czy Andreasa Thoma. Jednak ta teza okazała się mocno nietrafiona. Choć na Starym Kontynencie rzeczywiście Niemców było trudno pokonać (wicemistrzostwo w 1992 i mistrzostwo w 1996), to w mistrzostwach świata nasi zachodni sąsiedzi dwukrotnie odpadli już w ćwierćfinale. Więc może owa dominacja Niemców była widoczna w europejskich pucharach? Nic z tego. Co prawda Borussia Dortmund zdobyła Puchar Europy jako pierwszy niemiecki zespół od 14 lat, a niemal w tym samym czasie Bayern i Schalke dorzuciły po triumfie w Pucharze UEFA, to nawet wliczając jeszcze Puchar Zdobywców Pucharów wywalczony przez Werder w 1992 roku, trudno stwierdzić, aby niemiecki futbol był hegemonem w Europie.

Artykuł pojawił się również na wortalu iGol.pl.

4 komentarze:

  1. Brawo Artur, tak trzymać!

    OdpowiedzUsuń
  2. Nie powtarzaj ciągle tych samych słów jak Kaiserslautern wszędzie. Ten klub ma wiele przydomków. Przez to się ciężej czyta.

    OdpowiedzUsuń
  3. Pasjonujący...

    OdpowiedzUsuń