Chiny ojczyzną futbolu ?

Od wieków piłkarscy eksperci zastanawiają się, gdzie narodziła się piłka nożna. Jedni uważają Anglię za ojczyznę futbolu. Argumenty? Najstarsza federacja, najstarszy, pierwszy klub na świecie, FC Sheffield, wspaniała tradycja. Ale czy kopanie piłki narodziło się na Wyspach Brytyjskich? Nie, na pewno nie. Najpopularniejszy sport na globie nie jest też wytworem, jak wielu sądzi Włochów, a Chińczyków. To właśnie tam rozpoczęła się historia najpotężniejszej dyscypliny sportowej na naszej planecie.

Wszystko zaczęło się około 2000 lat p.n.e. i rządów "Żółtego Cesarza" - Huanga Di. Chińczycy przypisują mu prawie wszystkie istotne wynalazki, wśród nich również grę w piłkę nożną. Dowodzi to dawności tej gry i znaczenia jakie jej przypisywano. Z informacji uczonego Liu Xianga wynika, że w wojsku "Żółtego Cesarza" grano w piłkę nożną, traktując samą grę jako zaprawę wojskową. Według tego, co wiemy chińska piłka nożna nie jest związana z żadnym kultem religijnym. Cesarz stworzył tę zabawę, aby przyuczać żołnierzy do dyscypliny, zręczności, by kształcić ducha zespołowego. Nie może więc dziwić, że w późniejszych latach pierwszy zbiór przepisów piłki nożnej opracował sam generał.

Gra nazywała się "cu ju" ( cu - kopać, ju - piłka ). Piłka skonstruowana była z ośmiu kawałków skóry wypchanej piórami lub sierścią. Spotkania odbywały się na specjalnych boiskach.

Gdy ok. 200 r. p.n.e piłka nożna stała się w Chinach sportem ludowym, również kobiety znajdowały w niej upodobanie. 

W tamtych czasach  (dynastii Han) istniał podręcznik piłki nożnej w 25 rozdziałach. Drużyny liczyły co najmniej dziesięciu graczy, ale najczęściej więcej. Mianowano kapitana drużyny i bramkarza. Wydaje się, że w pewnych sytuacjach kapitan musiał zaczynać grę. Pierwszy podręcznik piłki nożnej zawierał ponad 70 typowych zagrań. Wspominał o jedenastu naruszeniach przepisów, potępianych i uznawanych jako "faule". Nierzetelnych graczy usuwano z boiska i mianowano statusem "xiao ren", co znaczy podłe typy. 

Wymieniono dziesięć sytuacji, w których należało przerwać grę. Istniał również program treningowy, który uwzględniał dziewięć stopni przygotowania sportowego. Początkowo strzelano tylko do jednej bramki (dziury w ścianie z desek). Następnie po obu krótszych bokach prostokątnego boiska, wznoszono bramki. Były one zbudowane z pięciometrowych pali bambusowych zakończonych poprzeczką. Między słupkami bramek rozpinano siatkę.

Surowo zakazano łapania piłki ręką, jej rzucania lub podbijania otwartą dłonią. Od początków dynastii Tang ( 618 r. n.e ) grano już piłką wypełnioną powietrzem. Nowością było uderzenie piłki pięścią. Najstarszy wiersz, doskonale obrazujący początki najpopularniejszej dyscypliny sportowej na świecie powstał w pierwszym wieku naszej ery. 

Ówczesny chiński poeta Li Yu pisał: "Piłka jest okrągła, a boisko kwadratowe ( jak niebo i ziemia ), piłka leci nad nami jak księżyc ( gdy dwie drużyny stoją naprzeciw siebie ). Mianowani kapitanowie drużyn zajęli swoje miejsca. Zgodnie z przepisami ( nie ma przywilejów dla krewnych, nie ma miejsca dla stronników ). Panuje za to zdecydowanie i zimna krew ( bez błędów i zaniedbań ). A skoro jest to potrzebne do piłki nożnej, o ileż bardziej do walki i życia".

Tak wyglądała relacja z początków futbolu, o którym pisali później również inni poeci, kronikarze, a jeszcze później dziennikarze. Futbolu, o którym od zawsze mówili i pasjonowali się wszyscy. Futbolu, który od zawsze był czymś więcej niż sportem. Piłka nożna to największa religia świata, której wyznawców może tylko przybywać. I słusznie, bo nic nie cieszy tak, jak oglądanie kolejnych bramek, emocjonujących spotkań, niespodzianek, fantastycznych zagrań czy zwycięstw swojego ukochanego klubu. Bo nic nie cieszy tak, jak futbol.

Artykuł pojawił się także na portalu http://www.noga.pl/